Asociación Cultural Santa Cruz
A FONTE DOS CARBALLOS
Houbo un tempo en que a xente de San Cibrao, ía colle-la auga á fonte dos Carballos, era unha auga certamente rica e fresca amén de posuír propiedades curativas. Ó mesmo tempo púñanse á sombra do carballo, que como todos sabemos é boa para a saúde.
Era como unha especie de ritual que os veciños facían de cotío, mais un día declarouse unha treboada tan grande e vigorosa que semellaba ser a fin do mundo, un raio caeu no carballo que estaba ó pé da fonte, fíxolle tal fenda que o oco que quedou servíu de niño para unha serpe que alí botou os seus ovos, ovos dos que saíron serpes e serpes que escurrizaron á xente da fonte dos carballos para sempre.
Destas serpes, non só son perigosas as súas picaduras senón tamén o seu aire e mesmo a súa sombra.
E disque as tales cobras son mouras encantadas que gardan un tesouro na ráiz do carballo que ninguén pode imaxinar, para desencantalas hai que, primeiro, cantarlle a seguinte cantiga:
"Unha señorita deitada no prado
vestida de pano labrado,
nin era pano, nin era seda,
e oque a ve pasmado queda"
E a seguir, darlles tres bicos na boca ou facerlles sangue: agora ben, que quen lles dé un bico non sexa un mozo e a cobra non se namore del, porque pode contar con que a serpe o matará.
Entradas
